Κανένα “υλικό” δεν αντιστέκεται στο μεγαλείο της ψυχής.

Η εικόνα είναι απ’ το desktopnexus.com

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύ καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δυο είναι το αληθινό. -Nathaniel Hawthorne

Είναι κάποιες καταστάσεις στις οποίες αδυνατώ να καταλάβω το πώς και το γιατί, συμβαίνουν. Καταστάσεις που βρίθουν αχαριστίας και υποκρισίας. Φαντάζομαι πως η ύπαρξη και των δύο είναι τόσο παλιά όσο και η ύπαρξη της αγάπης, του φόβου κ.τ.λ. Όλοι έχουμε έρθει ή θα έρθουμε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους καταστάσεις,  κάθε κοινωνικός περίγυρος καλώς ή κακώς τις έχει. Απλά κάποιοι άνθρωποι τις χειρίζονται καλύτερα από εμένα.

Προσωπικά, νιώθω πως ποτέ δεν θα μάθω να ανταπεξέρχομαι απέναντι σε τέτοιου είδους περιστάσεις.  Με πληγώνουν πολύ οι διπρόσωπες συμπεριφορές, πληγώνομαι από υποκριτικές πράξεις. Ίσως να φταίει η λογική μου, ο χαρακτήρας μου, μα για εμένα θα φαντάζουν πάντα αδιανόητα αυτά τα παρασκηνιακά παιχνίδια.

Συχνά οι συμπεριφορές δεν ταιριάζουν με τα συναισθήματα. Συχνά τα λόγια δεν ταιριάζουν με τις πράξεις. Συχνά οι υποκριτές δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, αφήνοντας σε να απορείς τι είναι πιο τραγικό: το πόσο περίτεχνα (θαρρούν) πως κοροϊδεύουν εσένα ή το πόσο αριστοτεχνικά κοροϊδεύουν τον εαυτό τους;

Για μένα η υποκρισία ξεκινά απ’ την σχέση που έχει κανείς με τον εαυτό του. Αν δηλαδή, αγαπά και αποδέχεται τα στοιχεία που συνθέτουν τόσο τον χαρακτήρα όσο και την εμφάνιση του, αν έχει απωθημένα, κόμπλεξ κ.τ.λ. Αν η σχέση με τον εαυτό δεν είναι καλή, όσο καλά και αν μπορεί να κρύψει τις προθέσεις και τις σκέψεις του, θα έρθει η στιγμή που θα φανεί η αλήθεια.

Θα έρθει η στιγμή που οι μάσκες θα πέσουν και θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με το πραγματικό του πρόσωπο και τις συνέπειες της συμπεριφοράς του, οι οποίες μπορεί να αφορούν κοινωνικό αποκλεισμό, αποξένωση ή απλώς συνειδητοποίηση των ενεργειών του με επακόλουθο την προσωπική απομόνωση απ’ την όποια κοινωνική ομάδα.

Σήμερα δυστυχώς οι υποκριτές έχουν πληθύνει. Κάθε κοινωνικός περίγυρος έχει τουλάχιστον ένα. Ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας Maurice Donnay είχε υποστηρίξει πως: “Δεν είναι δυνατή η ύπαρξη μιας κοινωνίας, αν δεν είναι θεμελιωμένη στην υποκρισία”. Φαντάζομαι ότι στηρίζει την άποψη του στο γεγονός ότι λίγο πολύ, όλοι είμαστε αναγκασμένοι να δρούμε μέσα σε κάποια πρότυπα συμπεριφοράς που εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή. Μα είμαι πολύ σίγουρη πως μια κοινωνία που στηρίζει τα πρότυπα της στην υποκρισία δεν έχει ελπίδες εξέλιξης.

Ας αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, ας αποδεχτούμε τους γύρω μας και ύστερα οι μάσκες θα σπάσουν από μόνες τους. Κανένα “υλικό” δεν αντιστέκεται στο μεγαλείο της ψυχής.

Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα ότι και αν κάνετε, όπου και με όποιον και αν βρεθείτε..

Πηγή: Το αρχικό κείμενο με κάποιες τροποποιήσεις δημοσιεύτηκε στην σελίδα : “Οι Κρυφές μου Σκέψεις” στις 12-6-2013